Frederik Van Laere (°1974, Deinze) leent geregeld zijn pen aan publicaties over beeldende kunst en cureert voor Cultuurcentrum Gildhof in Tielt. In de luwte schildert hij zelf.
Schilderen ‘heruitvinden’ ambieert hij bewust niet, hoezeer hij de kunstactualiteit ook liefheeft. Misschien net daardoor. Zijn doeken behouden een (naïef?) geloof in het schilderij als een ‘oprecht’ fysiek medium, dat een gevoelswereld traag vertolkt. Een ‘kontergewicht’ voor ontleende, digitaal bijeen gelogen en hapklare beelden. Poëzie ligt soms aandoenlijk dicht bij de neus – omdat het vertrouwde het best met hem resoneert, maar soms ook te wantrouwen valt – omdat het gewone al lang genoeg is, maar soms ook mooi ontgoochelt…
Road to nowhere
“…Het schilderij is versleten, maar het komt nog van pas, gelijk ge liefde en verdriet schoner neerschrijft met een oude kroontjespen. Wat dient nog geschilderd? Ieder stuk hof, wei of invalsweg die je ‘allenigheid’ kan herbergen misschien… Alles wat al verkaveld is, maar waar ge toch nog in verloren loopt. ‘Aangeland’, zo zijt ge in die landschappen, zoals dat zo tragikomisch op Vlaamse plakkaten staat: ‘Enkel voor aangelanden’: ergens verdwaald op weg naar ge-weet-niet-waar. Ge moogt daar enkel zijn als ge daar voleind zijt en er niet echt wilde komen. Muren, hagen, perken, waslijnen, telefoon- en verlichtingspalen: uitgezet in de zee van uw ziel, in de hoop dat er zich ooit een oester aan vastzuigt, die langzaam groeien zal en u de parel kan baren waarin ge uzelf gespiegeld ziet….”
Uit ‘Talmen’, brieven aan de schilder, 2021
Meer info
Instagram: frederikvlaere
www.theartcouch.be