Willem Boel (Sint-Niklaas, 14/03/1983) is een Belgisch kunstenaar en woont en werkt in Gent, waar hij ook zijn opleiding genoot. Hij behaalde zijn master in Visual Arts aan Luca School Of Arts. Sinds 2009 werkt hij aan een interdisciplinair oeuvre dat zich uitstrekt over verschillende media, met de nadruk op installaties, vaak monumentale werken in de publieke ruimte. Het laatste decennium kwam er gelijklopend aan de installaties een belangrijke verschuiving naar (monumentale) schilderkunst in 2D en 3D waarbij het medium schilderkunst in al zijn facetten diepgaand wordt onderzocht. Repetitieve, heel eenvoudige handelingen vormen hierbij de basis van zijn schilderkunstig oeuvre, dat in essentie op zoek gaat naar een complexiteit door middel van pseudo-automatisatie.
Willem Boel stelt regelmatig tentoon in binnen-en buitenland en won onder meer de Grand Prix op het Salon de Montrouge (FR, 2015), wat hem een tentoonstelling in Palais De Tokyo, Parijs (FR) opleverde.
In 2021 startte hij een samenwerking met Galeria Hilario Galguera in Mexico-City (MEX) en Madrid (ES).
In 2022 en 2023 waren er onder andere expo’s bij Galeria Hilario Galguera Madrid (ES), Weltkunstzimmer Düsseldorf (DE), Platform 6A Otegem (BE) en Barbé Gallery Gent (BE).
Begin 2022 kwam zijn monografie ‘Sancho Don’t Care’ uit bij MER (Borgerhoff & Lambrigts), in navolging van een cataloog ‘You know, the works’ die de gelijknamige solotentoonstelling in Ontsteking Gent begeleidde.
In 2023 had hij zijn eerste solo galerietentoonstelling ‘Soon, You’ll Be Eaten’ bij Barbé Gallery Gent (BE), door wie hij ook vertegenwoordigd wordt. Hij toonde ook werk in WIELS, Brussel er volgde een solotentoonstelling in Wilford X in Temse. Dat jaar werd hij ook uitgenodigd voor een onderzoek door de Josef & Anni Albers foundation voor een residentie in Carraig-na-gCat in Ierland, wat ook binnen zijn oeuvre een aantal doorbraken opleverde.
In 2024 volgden presentaties in Assen (NL) en in de Blikfabriek in Antwerpen, een solotentoonstelling in Weltkunstzimmer Düsseldorf (DE) en de groepstentoonstelling ‘Perlado’ bij Barbé Gallery die hij ook cureerde.
2025 staat vooral in het teken van Art Brussels, waar hij zijn monumentaal werk Sancho Don’t Care #05 in dialoog bracht met het Atomium en in september volgde zijn eerste solotentoonstelling in Mexico-City (MEX), bij Galeria Hilario Galguera.
Zeven omgebouwde kruiwagens staan boven op een constructie van steigerbuizen en stellingelementen. De kruiwagens worden gevuld met water tot ze, in een schijnbaar ongecontroleerd ritme, naar voren kantelen en hun inhoud weer naar beneden storten.
Het water keert terug naar waar het vandaan kwam. De uitgebalanceerde kruiwagens doen waarvoor ze zijn gemaakt: gevuld en weer geleegd worden. Maar ook de stelling doet waarvoor ze is opgebouwd: een last in de hoogte ondersteunen. De installatie met de kiepende kruiwagens is een fontein, een ornament dat de buurt opsmukt en door haar beweging voor een frisse, nieuwe dynamiek zorgt. Schitterend in haar nutteloosheid, zoals elke fontein. Het onaflatende, onvoorspelbare kantelen van de kruiwagens is meedogenloos en poëtisch tegelijk. De titel van de installatie is een woordspelletje. Deer Fountain kun je verstaan als ‘dear fountain’ – beste fontein – maar het verwijst ook naar de decoratieve Japanse bamboefonteintjes die je weleens in een Vlaamse tuin ziet. Die werden oorspronkelijk gebruikt om herten of ‘deer’ weg te jagen zodat ze niet aan de tuinplanten zouden vreten. Een dubbele betekenis die de kruiwagens nog meer inhoud geeft dan enkel water.
www.willemboel.be
Instagram: willem_boel
