Brunhilde Borms is gevoelig voor connectie en gaat van kleins af ter overleving op zoek naar dingen die haar binnenwereld inspireren om te verbinden met de grote buitenwereld. Borms doet ons anders kijken naar diezelfde werkelijkheid door af te tasten hoe verschillende elementen zich tot elkaar verhouden en zo de kennis en het begrip voor jezelf en de ander te verdiepen.
Het is een ode aan de schoonheid van het alledaagse.
Borms brengt kleur, textuur, locatie, verhaal en object op bij elkaar. En legt zo op poëtische, tactiele wijze haar eigen overlevingsdrang bloot.
Road to nowhere
Borms voelt als kind haarscherp aan dat anderen haar definiëren vanuit haar context: het gezin waarin ze geboren is. Het verzamelen van schoonheid geeft haar de kracht om zich flexibel aan te passen in woelige wateren. “Ik zoek niet, ik vind”, zei Picasso. De bijeengesprokkelde thuis van vondsten is haar esthetische veilige haven in een zee van lelijkheid. Borms leert zichzelf te definiëren vanuit haar verzameling. Spullen worden een assemblage van rust en kalmte. Ze geven structuur en waarde, een gevoel van controle en perspectief, in omstandigheden volledig bepaald door anderen en hun hebben en houden. Haar jeugd kon een “Road to Nowhere” worden maar Borms creativiteit en levenslust opende de weg naar “Everywhere”. De wil om nieuwe verhoudingen te bouwen brengt de kunstenaar bij de collagekunst. Volgens kunstcriticus en schrijfster Maria Popova (°1984, Bulgarije) is iedereen een collage: “We zijn niets anders dan een zorgvuldig gecureerde catalogus van interesses, invloeden, inspiraties en fragmenten verzamelt door te leven in en te kijken naar de wereld.” Deze uitspraak draagt de sleutelelementen uit het oeuvre van Borms. Het hertekenen van onbetwiste, vastgeroeste patronen. Het materiaal zelf ter hand nemen, de cyclus doorbreken, een nieuwe weg vinden, jezelf verplooien. Er is niet één verhaal. Het zijn de vele lagen en mogelijkheden die de kunstenaar boeien.
Archive of Beauty is een overzicht van alles wat de kunstenaar ooit ter overleving bewaarde. In plaats van dia’s vol vals familiegeluk besluit Borms de reddende schoonheid te archiveren en zo een intiem zelfportret te scheppen. De objecten die hieruit voortvloeien belichamen haar gekozen familie. De nummering is arbitrair maar niet vrijblijvend, net zoals schoonheid subjectief is en kan gekoppeld worden aan bepaalde levensfasen of ervaringen. Taal heeft in het archief geen plaats. De interne dialoog wordt gevoeld en met schoonheid hoef je niet te praten.